 |
|
 |
کلید واژه های این قالب :
قالب وبلاگ کریسمس,قالب کریسمس,قالب وبلاگ | قالب وبلاگ بسیار زیبای کریسمس | قالب وبلاگ کریسمس
کریسمس :
کریسمَس یا نوئل اسم جشنی است در
آیین مسیحیت که به منظور گرامی‌داشت زادروز مسیح برگزار می‌شود. بسیاری از اعضای
کلیسای کاتولیک روم و پیروان آیین پروتستان، کریسمس را در روز ۲۵ دسامبر جشن گرفته
و بسیاری آنرا در شامگاه ۲۴ دسامبر نیز برگزار می‌کنند. اعضای بیشتر کلیساهای
ارتودوکس در سراسر دنیا نیز روز بیست و پنجم دسامبر را به عنوان میلاد مسیح جشن
می‌گیرند. برخی از مسیحیان ارتودوکس در روسیه، اوکراین، سرزمین مقدس (ناحیه تاریخی
اسرائیل) و دیگر مکانها، به سبب پیروی از گاهشماری یولیانی، جشن کریسمس را در روز ۷
ژانویه برپا می‌دارند. اعضای کلیسای ارامنه طبق سنت منحصر به فردی، روز میلاد و
همچنین روز غسل تعمید مسیح را همزمان در روز ششم ژانویه جشن می‌گیرند.
ایام دوازده روزه کریسمس با سالروز میلاد مسیح در ۲۵ دسامبر آغاز گشته و تا جشن
خاج‌شویان در روز ۶ ژانویه ادامه می‌یابد. هرچند مهمترین عید مذهبی در گاهشمار
مسیحی، روز عید پاک (به عنوان روز مصلوب شدن و رستاخیز عیسی) است، مردم بسیاری
به‌خصوص در کشورهای ایالات متحده و کانادا، کریسمس را مهمترین رویداد سالانه مسیحی
محسوب می‌دارند. با وجودی که این روز، یک عید مذهبی شناخته می‌شود، از اوایل سده
بیستم میلادی به بعد به طور گسترده به عنوان یک جشن غیر مذهبی برگزار شده و برای
بیشتر مردم، این ایام فرصتی است برای دور هم جمع شدن اقوام و دوستان و هدیه دادن به
هم. کریسمس با آیینهای ویژه‌ای به‌طور مثال آراستن یک درخت کاج، برگزار شده و
شخصیتی خیالی به نام بابانوئل در آن نقشی مهم دارد.
واژه کریسمس (به انگلیسی: Christmas)، به معنای «مراسم عشای ربانی (مَس) در روز
مسیح» در حدود سال ۱۰۵۰ میلادی به صورت واژه Christes maesse در انگلیسی قدیم به
معنی «جشن مسیح»، وارد زبان انگلیسی گردید و محققان معتقدند، گونه کوتاه‌تر آن یعنی
Xmas شاید در قرن سیزدهم برای نخستین بار به کار رفته باشد. واژه قدیمیتر «یول»
(Yule) احتمالاً از واژه آلمانی jōl یا انگلوساکسونی geōl که به جشن انقلاب زمستانی
اشاره دارد، مشتق شده‌است. واژه‌های متناظر در دیگر زبانها چون، نَویداد (Navidad)
در اسپانیایی، ناتاله (Natale) در ایتالیایی و نوئل (Noël) در فرانسوی، همگی معنای
«میلاد» را تداعی می‌کنند و واژه آلمانی «وایناختِن» (Weihnachten)، به معنی «شب
تقدیس‌شده» می‌باشد.
در دوران ما قبل تاریخ، مردم سرزمینهای مختلف، فرا رسیدن نیمه زمستان را – که
شب‌ها به تدریج کوتاه می‌شد و طول روزها افزایش می‌یافت - با آتش افروزی و آیینهای
قربانی و مراسم سنتی جشن می‌گرفتند. رومیان، این روزها را جشن " ساتورنالیا "،
می‌نامیدند و در ماه دسامبر، چند هفته را به شادمانی و قمار بازی می‌گذراندند.
قبایل ژرمن شمال اروپا نیز نیمه زمستان را با عیش و نوش و مراسم مذهبی جشن
می‌گرفتند.[۲] جامعه مسیحیت اولیه، میان تاریخ واقعی میلاد عیسی مسیح و مراسم مذهبی
بزرگداشت این واقعه، فرق می‌نهاد. در دو قرن نخست پیدایش آیین مسیحیت، بازشناسی
تاریخ زادروز شهدای مسیحی و به پیروی از آن، عیسی، با مخالفتهای بسیاری در بین
پیروان این آیین روبرو شد. عده بسیاری از پدران کلیسا، نظرات نیشدار و کنایه‌آمیزی
در خصوص برپایی جشن تولد افراد در ادیان پاگانیسم (آیینهای دگرکیشی یا چندخدایی)
داشتند و در واقع از دید کلیسا، این روزِ جانسپاری قدیسان و شهدا بود که می‌بایست
به عنوان روز واقعی به دنیا آمدن آنان، گرامی داشته شود. منشا دقیق انتخاب روز ۲۵
ماه دسامبر به عنوان میلاد عیسی مسیح در پرده‌ای از ابهام قرار دارد و تاریخدانان
در مورد آنکه مسیحیان از چه زمانی شروع به برپاداشتن جشن میلاد مسیح نمودند، راسخ
نیستند. گرچه اناجیل چهارگانه در عهد جدید، تولد عیسی را با جزئیات شرح می‌دهند،
ولی هیچ تاریخی در آنها ذکر نشده‌است.[۳] روز ۲۵ دسامبر، برای نخستین بار در سال
۲۲۱ پس از میلاد، در نوشته‌های سکستوس ژولیوس افریکانوس (اولین تاریخنگار مسیحی) به
عنوان روز تولد مسیح، انعکاس یافته و بعدها به طور فراگیر در عالم مسیحیت پذیرفته
شده‌است.
اما بیشتر محققان معتقدند که این روز در امپراتوری روم جایگزینی برای جشن «روز تولد
خورشید شکست ناپذیر» (dies solis invicti nati) که در هنگامه انقلاب زمستانی به
عنوان نماد نوزایی خورشید، به دور افکندن زمستان و ندای تولد دوباره بهار و تابستان
برگزار می‌شد، رایج گردید و در واقع کریسمس، صورت «مسیحی شده» این جشن است. پیش از
پذیرفتن آیین مسیحیت به عنوان دین رسمی روم در قرن چهارم میلادی، رومیان هر ساله در
روز ۱۷ دسامبر در جشنی به نام ساتورنالیا به سیاره کیوان (ساتورن)، ایزد باستانی
زراعت، احترام می‌نهادند. این جشن تا هفت روز ادامه میافت و انقلاب زمستانی را که
طبق گاهشماری یولیانی باستان حدوداً در ۲۵ دسامبر واقع می‌شد، شامل می‌گردید. هنگام
عید ساتورنالیا، رومی‌ها اقدام به برپاداشتن جشن و سرور، به تعویق انداختن کسب و
کار و منازعات، هدیه دادن به همدیگر و آزادکردن موقتی برده‌ها می‌نمودند. همچنین
آیین رازآمیز میترائیسم، بر پایه پرستش ایزد باستان ایران زمین، میترا، در
سرزمینهای تحت فرمانروایی روم باستان اشاعه زیادی یافته بود و بسیاری از رومیان،
رویداد بلندتر شدن روزها به دنبال انقلاب زمستانی را با شرکت کردن در مراسمی به
منظور بزرگداشت زادروز میترا، در ۲۵ دسامبر جشن می‌گرفتند. این جشنها و سایر مناسک
تا اول ژانویه ادامه میافت که رومیان این روز را نخستین روز ماه و سال جدید
می‌دانستند.
کلیسای کاتولیک روم روز ۲۵ دسامبر را به عنوان زادروز مسیح برگزید تا به مراسم
پاگانیسم در آن زمان معنا و مفهوم مسیحی بخشد. برای نمونه، کلیسا جشن زادروز میترا
خدای نور و روشنایی را با جشن بزرگداشت زادروز عیسی که عهد جدید او را نور و روشنی
جهان می‌نامد، جایگزین نمود. کلیسای کاتولیک با این امید که پیروان آیین میترا را
به آیین مسیحیت وارد کند، به انها اجازه داد تا به عنوان بزرگداشت زادروز مسیح به
برگزاری جشن و سرور خود در تاریخ معین شده پیشین ادامه دهند.
شخصیتی که امروزه به شکل پیرمردی مهربان و چاق است و با لباس سرخ رنگ و ریشی سفید و
بلند، هنگام کریسمس در میان برگزارکنندگان این جشن ظاهر می‌گردد به چندین اسم
شناخته می‌شود که بابانوئل (Papa noel)، سانتا کلوز (Santa claus) و سنت نیکولا
(Saint Nicola) از معروفترین این اسامی‌اند.
در سده چهارم میلادی، یکی از اسقف‌های آسیای صغیر (ترکیه امروز) به خاطر رفتار
مهربانانه اش با کودکان شهرت یافت. این شخص که بعدها به سنت نیکولاس (نیکولاس قدیس)
شهرت یافت، در نقاشی‌های قرون وسطا و عصر رنسانس به شکل مردی بلند بالا با چهره‌ای
جدی و نجیبانه نشان داده شده‌است و تا حدود قرن شانزدهم، جشن مخصوص او در روز ششم
دسامبر در سراسر اروپا برگزار می‌گردید، اما از آن پس، این جشن، تنها به
پروتستان‌های هلند منحصر گردید. مهاجران هلندی که به آمریکای شمالی کوچ کردند، این
رسم را با خود به آن کشور بردند و در آنجا بود که نام او به سانتا کلوز (به
انگلیسی: SANTA CLAUS) تغییر یافت.
برگزاری کریسمس در کشورهای مختلف مسیحی بنا به سنت و رسم و رسوم آنان، تفاوت‌هایی
نیز با یکدیگر دارد. اما مشترکات این مراسم این است که: مسیحیان برای جشن گرفتن
میلاد عیسی مسیح به کلیساها می‌روند، در منزل یک درخت کاج را تزیین و چراغانی
می‌کنند و در خیابان‌ها و کوچه‌ها دسته‌دسته سرودهای پرستشی و شکرگزاری اجرا
می‌نمایند.
امروزه در تمام جهان درخت سرو نماد مهم کریسمس است. اما درخت سرو در آئینهای پاگان
و فرهنگ قدیم ایران نیز بسیار مهم بوده و درخت جاودانگی تلقی می شده است هنوز در
بسیاری از نقاط ایران به درخت سرو با نگاه تقدس نگاه می شود داستان درخت سرو کاشمر-
سرو کشمر و بریده شدن آن بدستور خلیفه عباسی یکی از مطالب تاریخی در موردتقدس درخت
سرو است در خراسان و بطور مشخص در زیبد درخت سروی وجود دارد که در یکصد سال گذشته
بارها بخاطر رفتار مردمان سنتی و نوگرایان بر سر تقدس درخت درگیری بوجود آمده
است.در اکثر شهرهای قدیمی آسیای میانه هنوز هم بر درختان سرو روش و یا تکه پارچه ای
گره می زنند به امید اینکه گره از مشکل آنها گشوده شود و به آرزوی خود برسند.
اگر چه کریسمس جشنواره یی در تقویم مسیحی است، اما در هند به عنوان یک سرگرمی و
تفنن دارای اهمیت ویژه‌ای است. در هند این جشنواره دارای معنی خاصی برای وحدت هند
در عین تنوع و گوناگونی ست که در سراسر جهان شناخته شده‌است. و به دلیل نفوذ اروپا
در این کشور برای مدت طولانی, دین در سراسر کشور پخش شده‌است. کریسمس مهمترین
جشنواره مسیحیان هند است. به عنوان بخشی از جشن, به اعضای خانواده هدیه کریسمس
می‌دهند و یا به مردم فقیر از طریق موسسه خیریه پول میرسانند. مردم تزئین خانه‌ها و
کلیساهای خود را با گل بنت قنسول (پوانزتیا) به خاطر نیمه شب تزئین می‌کنند. در
جنوب هند، مسیحیان لامپ رس کوچک روی پشت بام‌ها و دیوارهای خانه‌های خود قرار
می‌دهند، که هندوها در طول جشنواره خود به نام دیوالی این کار را انجام می‌دهند. در
گوا، تمام هتل‌ها در دوره کریسمس پر از مسافر هستندآداب و رسوم محلی هند و سنت
تاثیر سنگینی بر کریسمس هندی گذاشته و این در دکوراسیون قابل رویت است به این صورت
که مسیحیان هند خانه‌های خود را با برگ انبه تزئین می‌کنند. کلیساها اغلب دارای
سرویس عصرانه در کریسمس هستند و با شمع و گل بنت قنسول به طور شگفت انگیزی تزئین
می‌شوند. تزئینات در خیابان‌ها و معابر نیز قابل مشاهده هست. جامعه مسیحی در هند
کریسمس را با خوشنودی و از خود گذشتگی جشن می‌گیرند.جشن کریسمس با پایکوبی، کیک،
شمع و دکوراسیون درخت سرو تزئین شده برجسته می‌شود. در نقاط مختلف هند، به خصوص
شهرهای دهلی، بمبئی، بنگلور و چنای، کریسمس به شادمانی توسط مردم از تمام ادیان و
جوامع جشن گرفته می‌شود. روز کریسمس (روز بزرگ) در زبان هندی به نام یک روز تعطیل
ملی در هند است و مردم از تمام ادیان برای شادی به دوستان مسیحی خود میپیودند. در
خانواده‌های مسیحی، آماده سازی برای کریسمس حداقل یک ماه قبل شروع می‌شود. خانم‌ها
شروع به پختن کیک‌های سنتی کریسمس می‌کنند، نه تنها با تمام اعضای خانواده، بلکه
همسایه ها! فعالیت‌های خرید انجام می‌گیرد به طوریکه همه اقدام به خرید لباس‌های
جدید برای این جشنواره می‌کنند. هدایای کریسمس نیز برای دوستان، اقوام و بچه‌ها در
خانواده خریداری شده‌است. جشن‌های کریسمس در نقاط مختلف هند در جنوب هند، مسیحیان
به سبک هندوها لامپ رس روی پشت بام‌ها و دیوارهای خانه‌های خود روشن می‌کنند. به
همان شیوه که هندوها تزئین خانه‌های خود را در جشنواره دیوالی انجام می‌دهند. علاوه
بر این، در چندین ایالت هند تزئین درخت موز یا انبه به جای درخت کاج سنتی مورد
استقبال قرار می‌گیرد. در شمال غرب هند، مسیحیان قبیله‌ای از قبیله بهیل، بعد از شب
به مدت یک هفته در طول کریسمس به پایکوبی پرداخته و تمام شب را آواز می‌خوانند. در
بمبئی، که دارای یکی از بزرگترین جوامع کاتولیک رومی در هند است، سنت به تصویر
کشیدن صحنه‌های ولادت و تزئین خانه با ستاره‌های بزرگ وجود دارد.
کریسمس در گوا
هیجان انگیز ترین جشن کریسمس در هند را می‌توان در حالت سرور و نشاط در شهر بندری
گوا دید. تعداد زیادی از گردشگران داخلی و بین المللی به سواحل گوا می‌آیند ودر طول
جشنواره کریسمس به تماشای گوا در بهترین حالت فرهنگی خود می‌پردازند. همچنین
می‌توان در بهترین موسیقی و رقص گوا در جشن میهمانی کریسمس شرکت کرد. کاتولیک‌ها در
گوا در برنامه‌ای سنتی و محلی به نام میسسا و گالو یا "کلاغ خروس" شرکت می‌کنند که
ساعات اولیه صبح انجام می‌شود. کارناوال، قبل از روزه، مهم ترین رویداد در گوا است
که شبیه به "ماردی گراس" در نیواورلئان است.
